Remember, remember

Κι εκεί, κάτω από το απειλητικό φεγγάρι, ο Fawkes έκλαιγε.

"Remember, remember the 5th of November"

Κοσμοσυρροή. Χιλιάδες παπούτσια ποδοπατούσαν το πράσινο και χώνονταν στη λάσπη στο δρόμο προς τον Καθεδρικό. Απορημένη ακολούθησα το πλήθος. "2 pounds, please" η ήρεμη μα συνάμα τελεσίδικη φωνή της κυρίας στην είσοδο ώθησε το χέρι μου να χωθεί στην τσέπη και να αναζητήσει 2 λίρες. Καθώς τα δάχτυλά μου γλίστρησαν πάνω στο νόμισμα κάποια δύναμη τα κράτησε ακίνητα. "Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω". Και γιατί να πληρώσω; Έκανα αναστροφή καταμπρός της κυρίας η οποία με σημάδεψε με το άγριο της βλέμμα και χάραξα πορεία για το λοφίσκο από πίσω.

"The gunpowder treason and plot"

Μετά από μισή περίπου ώρα, βρισκόμουν στην κορυφή. Aπλωμένοι από κάτω, άνθρωποι σα βούλες τραγουδούσαν και πανηγύριζαν:

Guy Fawkes, Guy Fawkes,

'Twas his intent.

To blow up the King and the Parliament.

Three score barrels of powder below.

Poor old England to overthrow.

By God's providence he was catch'd,

With a dark lantern and burning match

Ένα ομοίωμα του Φώκς καιγόταν. Σπίθες πετάγονταν ολούθε, λαμπρό θέαμα.

"Είναι τρελοί αυτοί οι Βρετανοί", ανακάλεσα τη φράση του Αστερίξ τη στιγμή που προσπαθούσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Τι γιορτάζουν;

Holloa boys, Holloa boys, let the bells ring

Holloa boys, Holloa boys, God save the King!

Hip hip Hoorah !

Hip hip Hoorah !

God save the King. Γιατί είναι φίλος μας. Η βασιλική οικογένεια "είναι φίλοι μας". Χιπ, χοπ, χούρα!

Ξάπλωσα προς τα πίσω και κοίταξα τον ουρανό. Το υγρό από την προηγούμενη βροχή γρασίδι χαϊδεψε το αυτί μου. Λασπώθηκε και λίγο το παντελόνι μου μα δε με ένοιαξε.

Το φεγγάρι φάνταζε αγριεμένο. Μέσα στις φωνές και τα χρώματα με έπιασαν τα κλάματα.

Τι γιορτάζουν;

Γιατί το γιορτάζουν;

Θυμήθηκα την Ελλάδα, τις διαδηλώσεις. Προς στιγμήν άρπαξα το μπράτσο μου, ένα σημάδι από τις 29 τότε που γιόρταζαν τα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα.

Εκνευρισμένη παρακάλεσα τον ουρανό να βγάλει άστρα γιατί ήταν πολύ σκοτεινά και δε μου άρεσε.

Ο ουρανός ή δεν άκουσε ή λόγο της διαφοράς της ώρας ήταν απασχολημένος με το να κοιμάται.

Οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να πανηγυρίζουν. Δε με πείραξε ο θάνατος του Φώκς ούτε εμένα είναι η αλήθεια. Άλλο με έτρωγε.

Με έτρωγε η ιδέα. Αυτό που απέμεινε στο πέρασμα τον αιώνων, λανθασμένος ή μη ο συμβολισμός της εξέγερσης. Πότε; Όταν χρειάζεται. Πότε χρειάζεται;

Τότε.

Ξεχνάμε τόσο εύκολα; Ή δε θυμηθήκαμε ποτέ; Περιμένουμε από το ένστικτο της επιβίωσης να μας καθοδηγήσει, προσευχόμενοι για ένα Μεσσία, για έναν άλλο βασιλιά;

Στην Ελλάδα πολλοί θα θυσιάζανε την ελευθερία τους για μία δικτατορία, μία σωτηρία πνιγμού.

Στην Αγγλία φιλούν το φόρεμα της βασίλισσας γιατί "είναι ανώτερη από τους ανθρώπους".

Στη Γερμανία φτιάχνουν volkswagen. Kαι volks-spielplatz.

Στην Ιταλία ποντάρουν στον Μέσσι. Ένα γράμμα του λείπει άλλωστε.

Κι φοράμε τα πρόσωπα πάνω από τα προσωπεία, σκουπίζουμε το φόβο μας και τον ζεσταίνουμε σα σούπα για βραδινό, αναφωνώντας:

Hip hip Hoorah !

Hip hip Hoorah !

Λυπήθηκα γιατί ένιωσα ότι μας λείπει η ωριμότητα. Έχουμε όλοι τρύπια παντελόνια αλλά κάποιοι σκέφτονται μόνο πώς θα ράψουν τις τσέπες τους.

Μακάρι βέβαια κι αυτό να είναι μια αρχή. Μετά την οργή.

Πριν την οργάνωση.

Μόνη τώρα στο δωμάτιο, φορώντας ακουστικά ακούω disturbed πασχίζοντας να καταλάβω.

"Ι know of no reason why the gunpowder treason should ever be forgot"